Inspiracja w tym wypadku jest widoczna na pierwszy rzut oka, bo nie wpadłbym na myśl by coś palić przed obiektywem, ale efekty zawsze wychodzą różne. Dlatego ten rodzaj fotografii jest tak ciekawy, bo nie przewidywalny od A do Z. Pomysł chodził mi po głowie od dłuższego czasu, gdy na portalu 500px.com znalazłem zdjęcia z kręgami ognia. Ostatnio wróciłem do pomysłu, bo ciemno się robi już wcześniej, wiec po pracy ciężko o normalna sesję, wiec wymyśliłem, że w końcu zrealizuje projekt. Miejsce jak zwykle też chodziło mi po głowie, więc… 

             Przed realizacją przeszukałem sieć w celu podejrzenia przykładowych realizacji. Znalazłem niezły tutorial na stronie „szalonego fotografa” o tu http://photoextremist.com/steel-wool-photography-tutorial. Za jego przykładem zmontowałem – linkę stalową, której nadmiar pozostał mi po budowie wyciągu do riga, zamontowałem klamrę, mieszadełko i kupiłem watę. Tutaj objawił się mały problem, bo zachwalali wełnę o małej grubości, zatem kupiłem jedna cienką druga grubszą, by samemu po testować. Okazało się, że ta gruba daje jednak lepsze „iskry” i wygląda ogólnie lepiej. Dlatego nie wiem czy nasza rodzima wełna ma jakieś inne oznaczenia, czy akurat ja na taka trafiłem. Ale 3 była lepsza od 0 🙂

             Pierwsze testy wykazały, że wata pali się całkiem nieźle ale dość szybko wypala. Musze opracować technikę układania, puszenia i palenia. Efekt jest kilkanaście sekund jak lecą iskry, a potem zostaje już tylko zbitek wełny, który się dopala jeszcze z pół, do minuty.

              Problem numer dwa robiliśmy zdjęcia po nocy nad jeziorem. Było super pod względem pogody, klimatu itd, ale niestety okazało się, że wełna łapie wilgoć i nie chce się później palić :/ tzn podpalać żywym ogniem by się dało, ale nie daje iskier i gaśnie przy próbie kręcenia. Zatem trzeba uważać na przechowywanie wełny w suchym miejscu. 

              Podziękowania dla kolegi Krzyśka za pomoc w ogarnięciu tych zdjęć, bo w pojedynkę dużo trudniej by mi było to zrobić.